Ἅγ. Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος(23 Ὀκτωβρίου)

 

Ἅγ. Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, μία μεγάλη προσωπικότητα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας

23 Ὀκτωβρίου

Ἀπὸ τὸν «Νέο Συναξαριστὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας -Ὀκτώβριος» ἔκδ. Ἴνδικτος, σ. 273-275

 

 Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος ἦταν υἱὸς τοῦ Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος ἀπὸ τὸν πρῶτο του γάμο. Εὐλογήθηκε παρὰ Θεοῦ, ὅταν ἦταν ἀκόμη στὴν κοιλία τῆς μητρός του, καὶ ὑπῆρξε τόσο δίκαιος στὸν βίο του, ὥστε ὅλοι οἱ Ἑβραῖοι τὸν ἀποκαλοῦσαν «Δίκαιο» καὶ «Ὠβλία», ποὺ στὰ ἑβραϊκὰ σημαίνει «προμαχῶν λαοῦ» καὶ «δικαιοσύνη». Ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἤδη ἡλικία, ὁ Ἰάκωβος ἔζησε μὲ τὴν πιὸ αὐστηρὴ ἄσκηση. Δὲν ἔπινε κρασὶ οὔτε ἄλλα δυνατὰ ποτά. Μιμούμενος τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο, δὲν ἔτρωγε ποτὲ τίποτε ἀπὸ ὅσα ἔχουν πνοὴ ζωῆς μέσα τους. Ξυράφι ποτὲ δὲν πέρασε ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του, ὅπως ὁρίζει ὁ Νόμος γιὰ ὅσους ἀφιερώνονται στὸν Θεὸ (Ἀριθ. Ϛ´ 5). Ποτέ του δὲν λουζόταν καὶ δὲν χριόταν μὲ ἔλαιο, προκρίνοντας τὴ μέριμνα τῆς ψυχῆς ἔναντι ἐκείνης τοῦ σώματος.
.             Μετὰ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου, οἱ Ἀπόστολοι ὁμοφώνως ἐξέλεξαν τὸν δίκαιο Ἰάκωβο πρῶτο ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων. Τέλειος σὲ ὅλες τὶς ἀρετὲς τῆς πράξεως καὶ τῆς θεωρίας, ὁ Ἰάκωβος μόνος εἰσερχόταν στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων τῆς Καινῆς Διαθήκης -ὄχι μία φορὰ τὸν χρόνο, ὅπως ἔπραττε ὁ ἀρχιερεὺς τῶν Ἰουδαίων- ἀλλὰ κάθε μέρα γιὰ νὰ τελέσει τὰ ἅγια Μυστήρια. Ἐνδεδυμένος ὕφασμα λινό, εἰσερχόταν μόνος στὸν Ναό, καὶ ἐπὶ ὧρες στεκόταν γονυπετὴς πρεσβεύοντας ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου, σὲ βαθμὸ ποὺ τὰ γόνατά του ἔγιναν σκληρὰ σὰν πέτρα
.             Προήδρευσε τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου καὶ σχετικὰ μὲ τὸ ἂν πρέπει νὰ περιτέμνονται οἱ ἐθνικοὶ ποὺ ἀσπάζονταν τὴ χριστιανικὴ πίστη, πρότεινε νὰ μὴν ἐπιβαρύνονται οἱ προσήλυτοι μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ παλαιοῦ Νόμου ἀλλὰ νὰ τοὺς ζητηθεῖ νὰ ἀπέχουν μόνον τῆς πορνείας καὶ τῶν εἰδωλοθύτων (Πράξ. ιε´ 20). Συνέταξε ἐπίσης τὴν ἐπιστολὴ ποὺ φέρει τὸ ὄνομά του στὴν Ἁγία Γραφή. Στὴν ἐπιστολὴ αὐτὴ διορθώνει ὅσους θεωροῦν τὸν Θεὸ ὡς αἰτία τῶν κακῶν: ὁ γὰρ Θεὸς ἀπείραστός ἐστι κακῶν, πειράζει δὲ οὐδένα· ἕκαστος δὲ πειράζεται ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας  ἐξελκόμενος καὶ δελεαζόμενος (Ἰακ. α´ 13-14).
.             Προτρέπει ἐπίσης τοὺς χριστιανοὺς νὰ μὴν περιοριστοῦν στὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς τους στὸν Χριστό, ἀλλὰ νὰ ἀκτινοβολεῖ ἡ πίστη τους μέσα ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς. Ὥσπερ γὰρ τὸ σῶμα χωρὶς πνεύματος νεκρόν ἐστιν, οὕτω καὶ ἡ πίστις χωρὶς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι (Ἰακ. β´ 26). Προσθέτει πολλὲς ἄλλες συμβουλὲς γιὰ τὸ πῶς νὰ διάγει κανεὶς βίο θεάρεστο καὶ νὰ ἀποκτήσει τὴ σοφία τὴν παρὰ Θεοῦ, διδάσκοντάς μας νὰ ἀναγνωρίζουμε ἐν παντὶ τὸ δῶρο τοῦ Κυρίου: πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν φώτων, παρ’ ᾧ οὐκ ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασμα (Ἰακ. α´ 16). Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος συνέταξε ἐπίσης τὴ θεία Λειτουργία, ποὺ φέρει τὸ ὄνομά του καὶ ἀποτελεῖ πηγὴ ὅλων τῶν λειτουργιῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
.             Περὶ τὸ ἔτος 62, ἡ Ἰουδαία βρισκόταν σὲ ἀταξία καὶ ἀναρχία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἡγεμόνος Φήστου· οἱ Ἑβραῖοι, ποὺ εἶχαν ἀποτύχει στὴν ἀπόπειρά τους νὰ θανατωθεῖ ὁ Παῦλος (Πράξ. κε´- κϚ´), στράφηκαν κατὰ τοῦ Ἰακώβου, τοῦ ὁποίου ἡ φήμη ὡς δικαίου ἔκανε τὸν λαὸ νὰ ἐμπιστεύεται τὸ κήρυγμά του. Πολλοί, κόσμος ἁπλὸς ἀλλὰ καὶ πρόκριτοι, εἶχαν ἀσπαστεῖ τὴν πίστη καὶ οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι ἐφοβοῦντο ὅτι ἐντὸς ὀλίγου ὅλοι θὰ ἀναγνώριζαν στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τὸν Μεσσία. Παρουσιάστηκαν τότε στὸν ἐπίσκοπο Ἱεροσολύμων, πλήρεις ὑποκρισίας, ἐπαίνεσαν τὴν ἀρετὴ καὶ τὴ δικαιοσύνη του καὶ τοῦ εἶπαν: «Παρακαλοῦμεν σε, τὸν δίκαιο καὶ ἀμερόληπτο, νὰ προτρέψεις τὸν λαὸ ποὺ σύντομα θὰ συναθροιστεῖ γιὰ τὸ Πάσχα νὰ μὴν ὑποπέσει σὲ πλάνη σχετικὰ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Παρακαλοῦμεν σε νὰ ἀνέλθεις στὸ πτερύγιο τοῦ ναοῦ, ὥστε νὰ σὲ βλέπει καὶ νὰ σὲ ἀκούει ὅλος ὁ λαός, καὶ οἱ ἐθνικοὶ ἀκόμη ποὺ θὰ συγκεντρωθοῦν γιὰ τὴν ἑορτή».
.             Ὅταν ὁ Ἰάκωβος ἀνέβηκε στὸ πτερύγιο τοῦ ναοῦ, οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι τοῦ φώναξαν μέσα ἀπὸ τὸ πλῆθος: «Εἰπὲ ἡμῖν, δίκαιε, εἰς τί νὰ πιστεύσωμεν, διότι ὁ λαὸς πλανᾶται καὶ ἀκολουθεῖ Ἰησοῦν τὸν σταυρωθέντα, Φανέρωσέ μας ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς». Ὁ δὲ Ἰάκωβος, μὲ στεντόρεια φωνὴ ἀπάντησε: «Διατὶ μὲ ἐρωτᾶτε διὰ τὸν Υἱὸν τοῦ Ἀνθρώπου; Ἐκεῖνος κάθεται τώρα στὸν οὐρανό, δεξιὰ τῆς Δυνάμεως τοῦ Πατρός Του καὶ θὰ ἔλθει πάλι καθεζόμενος ἐπὶ νεφελῶν γιὰ νὰ κρίνει ἐν τῇ δικαιοσύνη του τὴν οἰκουμένην ἅπασα».
.             Πολλοὶ ἦταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι πίστεψαν στὴ μαρτυρία τοῦ Ἰακώβου καὶ ἀνέκραξαν: «Ὡσαννὰ τῷ υἱῷ Δαβίδ!» Οἱ γραμματεῖς ὅμως καὶ οἱ φαρισαῖοι ἔτριξαν τοὺς ὀδόντας καὶ φώναξαν: «Ὡς καὶ ὁ Δίκαιος ἐπλανήθη!» Ἔτρεξαν στὸ πτερύγιο τοῦ ναοῦ καὶ ἔριξαν καταγῆς τὸν Δίκαιο, γιὰ νὰ πληρωθεῖ τὸ ρηθὲν ὑπὸ Ἠσαΐου τοῦ προφήτου: Ἄρωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι (Ἡσ. Γ´ 10). Παρὰ τὸ ὕψος ἀπὸ τὸ ὅποιο ἔπεσε, ὁ Ἰάκωβος δὲν σκοτώθηκε πέφτοντας καὶ οἱ Ἰουδαῖοι ἄρχισαν νὰ τὸν λιθοβολοῦν. Ὁ ἅγιος σηκώθηκε καὶ γονατίζοντας ἀνέκραξε πρὸς τὸν Θεό, κατὰ μίμηση τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Στεφάνου (Λουκ. κγ´ 34· Πράξ. ζ´ 59- 60): «Ἱκετεύω σε Θεέ μου καὶ Πατέρα ἐπουράνιε, ἅφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσιν!»
.             Κι ἐνῶ προσευχόταν γιὰ τοὺς διῶκτες καὶ δημίους του, ἕνας Ἰουδαῖος ἀπὸ τὸ πλῆθος, κατελήφθη ἀπὸ μανία βλέποντας τὴν ἀκλόνητη ἀγάπη τοῦ Δικαίου· πῆρε τὸ ξύλο, μὲ τὸ ὁποῖο στράγγιζαν τὰ ὑφάσματα, τὸν κτύπησε στὴν κεφαλὴ καὶ ἔτσι ὁ Ἰάκωβος ὁ Δίκαιος μαρτύρησε τὴν πίστη του στὸν Σωτήρα Χριστό. Τὸν ἐνταφίασαν ἐπὶ τόπου κοντὰ στὸν Ναό. Τόση ἦταν ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς τοῦ Ἰακώβου, ὥστε ἀκόμη καὶ οἱ πλέον σκεπτικιστὲς Ἑβραῖοι θεώρησαν τὸν μαρτυρικό του θάνατο ὡς αἴτια τῆς πολιορκίας καὶ τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλὴμ τὸ ἔτος 70.

 

ΠΗΓΗ ἠλ. κειμ.: pemptousia.gr

 

22:08