" Οι επισκέψεις του αγίου Γέροντα Αμβροσίου στο πατρικό μου σπίτι"
Πώς να ερμηνεύσω τη χαρά πού ένοιωθα όταν με επισκεπτόταν το 'Αγιασμένο αυτό Γεροντάκι του Πολυχνίτου ; Τον ενθουσιασμό μου, στις ατέλειωτες διηγήσεις του για τη ζωή του και τά θαύματα πού είχε ό ίδιος, ενώ όση ώρα μιλούσε τά δάκρυά του έτρεχαν ; Είχε λοιπόν πληροφορία από τότε ή ψυχή μου ότι πρόκειται περί 'Αγίου ; Τί σοφία έκρυβαν τά λόγια του !
— Πέστε μου άγιε Γέροντα κάτι απ’ τη ζωή
σας.
— Τί να σου πω παιδί μου, ή δική μου ή ζωή είναι ασήμαντη.
— Τί σας έκανε ν’ αγαπήσετε τόσο τον Ιησού Χριστό ; Δεν βρήκα πολυτιμότερο από Εκείνον πού Είναι ή Αγάπη, το Φως και ή Ζωή.
σας.
— Τί να σου πω παιδί μου, ή δική μου ή ζωή είναι ασήμαντη.
— Τί σας έκανε ν’ αγαπήσετε τόσο τον Ιησού Χριστό ; Δεν βρήκα πολυτιμότερο από Εκείνον πού Είναι ή Αγάπη, το Φως και ή Ζωή.
Γιατί δακρύζετε όταν μιλάτε για τον Ιησού ;
Γιατί δεν είμαι άξιος να μιλώ για την υπόσταση Του. Και μόνο να σκεφθώ το πέλαγος της αγάπης Του, τις ευεργεσίες Του για τον άνθρωπο, πλημμυρίζει ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης και σκέπτομαι πώς ότι να κάνη ό θνητός, και τη ζωή του να δώσει, είναι πολύ λίγο. Όταν κανείς Τον αγνόηση, και τραβήξει έναν αντίθετο δρόμο, ή πορεία της ζωής του θα γίνει τόσο κουραστική, τόσο δύσκολη και θα οδηγεί την ύπαρξή του στη δυστυχία. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να σου προσφέρουν παρά μόνο απογοήτευση, γιατί είναι ερμητικά κλεισμένοι στον εαυτό τους, στα πάθη τους. Βρήκε ή ψυχή μου τόση ικανοποίηση κοντά Του, καθημερινώς αναζωογονούμαι. Όσο περισσότερο αφοσιώνομαι στη σοφή διδασκαλία Του, στον Θείο Του Νόμο, τόσο πλημμυρίζει ή καρδιά μου από χαρά ανεκλάλητη.
— Εσείς Γέροντα πού δώσατε το είναι σας σ’ εκείνον, έχετε ανταπόκριση; Νοιώθετε ότι αντιλαμβάνεται την αφιέρωση σας, τη λατρεία σας ;
— Ναι, έρχεται ή πληροφορία στην ψυχή μου πού και αν μού χάριζαν θησαυρούς, δεν θα μπορούσα να νοιώσω τόση αίγλη κι’ απέραντη ευτυχία. Το ύψος και το μεγαλείο τού Θεού, ή γλυκύτητα πού νοιώθει ό θνητός κοντά Του είναι αφάνταστα μεγάλη, πού ωχριούν όλες οι χαρές πού προσφέρει ό κόσμος τούτος.
— Εμείς Γέροντα αφοσιωθήκαμε στο Θεό κι’
εργαζόμαστε για τη δόξα Του. Μπορούν όμως να κάνουν όλοι το ίδιο ;
— Μπορούν αν θέλουν. Εκείνος λέει «όστις θέλει οπίσω μου έλθεΐν», γιατί γνωρίζει ή παντοδυναμία Του πώς οι άνθρωποι δεν αφήνουν την εύκολη ζωή.
— Τί θα γίνη ό κόσμος Γέροντα αν άφοσιώνονται όλοι στο Θεό ;
— Είναι λίγοι εκείνοι πού δίδονται ολοκληρωτικά. Έχουν τη δύναμη οι άνθρωποι, μπορούν να αγαπήσουν την ύψιστη αυτή φιλοσοφία και να ζητούν την τελειότητα ; Χρειάζεται θέληση ατσαλένια και υπεράνθρωπη δύναμη. Είναι μικρό ν’ αγαπήσεις τις αιώνιες Αλήθειες ;
— Πράγματι Γέροντα, ή Αγάπη Του πόση δύναμη δίνει ! Κοντά στον Δυνατό νικάς τά πάντα, κοντά στον Νικητή έρχεται ή νίκη στούς αγώνες μας. "Όταν ό Χριστός σου κρατά το χέρι, σε οδηγεί μακριά απ’ τούς σκοπέλους και υφάλους για να μη σκοντάψεις και συντριβής. "Αν έμβαθύνη κανείς βγάζει το συμπέρασμα πώς κι’ αν τά χρόνια φεύγουν, μένουν στη ζωή μας ζωηρά οι άγιες ψυχές, και τί δυνατά πού είναι τ’ άχνάρια τού περάσματός τους. 'Η μνήμη τους και το έργο τους είναι άσάλευτος γρανίτης μέσα στη φθορά τού χρόνου. Είμαι πολύ χαρούμενη άγιε Γέροντα, πού χάραξα τόν δρόμο αυτόν να περπατήσω. Μη πάψετε ποτέ να προσεύχεστε να φθάσω μιά μέρα στον προορισμό μου.
— Ναι παιδί μου, είναι ωραίος ό δρόμος πού παίρνουν εκείνοι πού αναζητούν το Φως και τούς
αποκαλύπτεται. Είναι άφθαστη ή αίγλη και το μέγεθος της θεϊκής ωραιότητας, αξίζει όσο κι’ αν αγωνιστούν, φθάνει να διατηρήσουν τις σχέσεις τους στο Θεό. Όταν ανάψει θεία φλόγα στην καρδιά, δεν σου κάνει εντύπωση όσο ελκυστικά κι’ αν είναι τά θέλγητρα του κόσμου, αδυνατούν να βεβηλώσουν τά Ιερά συναισθήματα.— Ναι άγιε Γέροντα, θέλγει τόσο το ψυχή του υπέρ πολλών. Οι Άγιοι μας δόθηκαν ολοκληρωτικά και γι’ αυτό έφθασαν σε ύψη δυσθεώρητα.
— Αχ παιδί μου, «χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ίωάνν. ιε', 5), τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς τη βοήθεια τού Παντοδυνάμου κανένας θνητός δεν μπορεί να μείνει αγνός, Ιεροπρεπής, φλογερός, ν’ αγαπήσει τά ανώτερα ιδανικά, τά
ιδεώδη, αν δεν αγωνίζεται κατά τού κακού πού
συνέχεια στο διάβα του προβάλλει κι’ ό πειρασμός διαρκώς βάζει τρικλοποδιές.
— Εσείς Γέροντα πού δώσατε το είναι σας σ’ εκείνον, έχετε ανταπόκριση; Νοιώθετε ότι αντιλαμβάνεται την αφιέρωση σας, τη λατρεία σας ;
— Ναι, έρχεται ή πληροφορία στην ψυχή μου πού και αν μού χάριζαν θησαυρούς, δεν θα μπορούσα να νοιώσω τόση αίγλη κι’ απέραντη ευτυχία. Το ύψος και το μεγαλείο τού Θεού, ή γλυκύτητα πού νοιώθει ό θνητός κοντά Του είναι αφάνταστα μεγάλη, πού ωχριούν όλες οι χαρές πού προσφέρει ό κόσμος τούτος.
— Εμείς Γέροντα αφοσιωθήκαμε στο Θεό κι’
εργαζόμαστε για τη δόξα Του. Μπορούν όμως να κάνουν όλοι το ίδιο ;
— Μπορούν αν θέλουν. Εκείνος λέει «όστις θέλει οπίσω μου έλθεΐν», γιατί γνωρίζει ή παντοδυναμία Του πώς οι άνθρωποι δεν αφήνουν την εύκολη ζωή.
— Τί θα γίνη ό κόσμος Γέροντα αν άφοσιώνονται όλοι στο Θεό ;
— Είναι λίγοι εκείνοι πού δίδονται ολοκληρωτικά. Έχουν τη δύναμη οι άνθρωποι, μπορούν να αγαπήσουν την ύψιστη αυτή φιλοσοφία και να ζητούν την τελειότητα ; Χρειάζεται θέληση ατσαλένια και υπεράνθρωπη δύναμη. Είναι μικρό ν’ αγαπήσεις τις αιώνιες Αλήθειες ;
— Πράγματι Γέροντα, ή Αγάπη Του πόση δύναμη δίνει ! Κοντά στον Δυνατό νικάς τά πάντα, κοντά στον Νικητή έρχεται ή νίκη στούς αγώνες μας. "Όταν ό Χριστός σου κρατά το χέρι, σε οδηγεί μακριά απ’ τούς σκοπέλους και υφάλους για να μη σκοντάψεις και συντριβής. "Αν έμβαθύνη κανείς βγάζει το συμπέρασμα πώς κι’ αν τά χρόνια φεύγουν, μένουν στη ζωή μας ζωηρά οι άγιες ψυχές, και τί δυνατά πού είναι τ’ άχνάρια τού περάσματός τους. 'Η μνήμη τους και το έργο τους είναι άσάλευτος γρανίτης μέσα στη φθορά τού χρόνου. Είμαι πολύ χαρούμενη άγιε Γέροντα, πού χάραξα τόν δρόμο αυτόν να περπατήσω. Μη πάψετε ποτέ να προσεύχεστε να φθάσω μιά μέρα στον προορισμό μου.
— Ναι παιδί μου, είναι ωραίος ό δρόμος πού παίρνουν εκείνοι πού αναζητούν το Φως και τούς
αποκαλύπτεται. Είναι άφθαστη ή αίγλη και το μέγεθος της θεϊκής ωραιότητας, αξίζει όσο κι’ αν αγωνιστούν, φθάνει να διατηρήσουν τις σχέσεις τους στο Θεό. Όταν ανάψει θεία φλόγα στην καρδιά, δεν σου κάνει εντύπωση όσο ελκυστικά κι’ αν είναι τά θέλγητρα του κόσμου, αδυνατούν να βεβηλώσουν τά Ιερά συναισθήματα.— Ναι άγιε Γέροντα, θέλγει τόσο το ψυχή του υπέρ πολλών. Οι Άγιοι μας δόθηκαν ολοκληρωτικά και γι’ αυτό έφθασαν σε ύψη δυσθεώρητα.
— Αχ παιδί μου, «χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ίωάνν. ιε', 5), τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς τη βοήθεια τού Παντοδυνάμου κανένας θνητός δεν μπορεί να μείνει αγνός, Ιεροπρεπής, φλογερός, ν’ αγαπήσει τά ανώτερα ιδανικά, τά
ιδεώδη, αν δεν αγωνίζεται κατά τού κακού πού
συνέχεια στο διάβα του προβάλλει κι’ ό πειρασμός διαρκώς βάζει τρικλοποδιές.
— Πώς όμως άγιε Γέροντα συμβαίνει να προ-πορεύονται ορισμένοι τόσο στην αρετή, κι’ άλλοι να είναι κολλημένοι στην ύλη και να μη μπορούν να ξεκολλήσουν ;
— Όσοι θέλουν Ειρήνη να μένουν χαμηλά, θέλουν και μένουν. Τότε θα ήταν άδικος ό Θεός —μη γένοιτο— εάν μερικούς τούς έκανε άγιους και άλλους τούς άφηνε να αγωνίζονται μέ τά πάθη και τις αδυναμίες τους. Τότε το στέφανο της άγιότητος θα το έπαιρναν άδικα, εφ’ όσον θα τούς είχε εκλέξει ό Θεός και θα πετύχαιναν αγιασμό και οι αμαρτωλοί δεν θα έφταιγαν.
— "Άγιε Γέροντα, γιατί γράφει στην Αγία Γραφή «ους δε ό Θεός προώρισε, τούτους και έκάλεσε• και ους έκάλεσε, τούτους και έδικαίωσεν ους δε έδικαίωσε, τούτους και έδόξασε»; (Ρωμ. η', 30).
— Ό Θεός Ειρήνη είναι Παντογνώστης και γνωρίζει καλά ότι θα θελήσουν ν’άκολουθήσουν τον Θείο Του Νόμο, τά προστάγματά Του, και τούς προσκαλεί για ν’ άθλήσουν τον καλόν αγώνα. Γιατί «εάν δε και άθλήτις, ού στεφανοΰται, έάν μη νομίμως άθλήση» (Β' Τιμόθ. β', 5). Δύναμη αντλούν από τη δύναμή Του και βαδίζουν τη στενή και τεθλιμμένη οδό, γιατί αυτή θέλησε ή ψυχή τους απ’ όλους τούς άλλους δρόμους πού ανοίγονται στον καθένα και πού διάλεξαν να περπατήσουν στη ζωή τους.
— Στ’ αλήθεια τί μεγάλο πράγμα πού είναι άγιε Γέροντα, αυτός πού αγωνίζεται και νικά, το αποτέλεσμα είναι να έξελιχθή σε μια φωτεινή φυσιογνωμία. Τί κι αν πέρνα ή ζωή του μέ θυσίες και κόπους, όμως είναι τόσο γόνιμη, καρποφόρα... πολλά τά αγαθά για τούς αγωνιστές τού πνεύματος. Μου ήρθε στη σκέψη ένα εδάφιο πού είπε ό Απόστολος Παύλος στο τέλος της ζωής του : «Τον αγώνα τόν καλόν ήγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα* λοιπόν άπόκειταί μοι ό της δικαιοσύνης στέφανος» (Β' Τιμόθ. δ', 7-8). Δεν πόθησα και δεν θαυμάζω τίποτα στον κόσμο παρά μόνον εκείνους πού είναι στο τέμπλο, μέ συγκινεί τόσο ή ζωή τους. Πώς όμως ν’ αποκτήσει κανείς μια τέτοια μεγάλη πίστη, να γεμίσει ή καρδιά του από Αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο, και να δοθεί μέ αυταπάρνηση σ’ αυτό το μεγαλειώδες έργο, ν’ αφιέρωση την ύπαρξη του ολοκληρωτικά ;
— Οι νοσταλγοί παιδί μου τών ωραίων Ιδανικών είναι αδύνατο να μην πετύχουν . Οι φλογεροί αγωνιστές πού ρίχνονται μέ ορμή στην αναζήτηση της ωραίας Ιδέας τού Εσταυρωμένου, έχουν ευχάριστα αποτελέσματα, τούς περιμένει ή νίκη. Ό θείος ενθουσιασμός τούς δίνει γενναιότητα και ικανότητες να προχωρούν. Όταν κατοικήση ό Χριστός σε μια καρδιά και το τιμόνι της ύπαρξής του το κρατά στα χέρια Του, Εκείνος κατευθύνει τις σκέψεις του, τά βήματά του, τη ζωή του, και τότε έπαναλαμβάνει «ζώ δε ούκέτι έγώ, ζή δε έν έμοί Χριστός» (Γαλάτ., β', 20).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΟΣΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΛΕΒΕΝΤΗ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΛΕΙΔΑΡΑ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΘΕΡΜΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ.
— Όσοι θέλουν Ειρήνη να μένουν χαμηλά, θέλουν και μένουν. Τότε θα ήταν άδικος ό Θεός —μη γένοιτο— εάν μερικούς τούς έκανε άγιους και άλλους τούς άφηνε να αγωνίζονται μέ τά πάθη και τις αδυναμίες τους. Τότε το στέφανο της άγιότητος θα το έπαιρναν άδικα, εφ’ όσον θα τούς είχε εκλέξει ό Θεός και θα πετύχαιναν αγιασμό και οι αμαρτωλοί δεν θα έφταιγαν.
— "Άγιε Γέροντα, γιατί γράφει στην Αγία Γραφή «ους δε ό Θεός προώρισε, τούτους και έκάλεσε• και ους έκάλεσε, τούτους και έδικαίωσεν ους δε έδικαίωσε, τούτους και έδόξασε»; (Ρωμ. η', 30).
— Ό Θεός Ειρήνη είναι Παντογνώστης και γνωρίζει καλά ότι θα θελήσουν ν’άκολουθήσουν τον Θείο Του Νόμο, τά προστάγματά Του, και τούς προσκαλεί για ν’ άθλήσουν τον καλόν αγώνα. Γιατί «εάν δε και άθλήτις, ού στεφανοΰται, έάν μη νομίμως άθλήση» (Β' Τιμόθ. β', 5). Δύναμη αντλούν από τη δύναμή Του και βαδίζουν τη στενή και τεθλιμμένη οδό, γιατί αυτή θέλησε ή ψυχή τους απ’ όλους τούς άλλους δρόμους πού ανοίγονται στον καθένα και πού διάλεξαν να περπατήσουν στη ζωή τους.
— Στ’ αλήθεια τί μεγάλο πράγμα πού είναι άγιε Γέροντα, αυτός πού αγωνίζεται και νικά, το αποτέλεσμα είναι να έξελιχθή σε μια φωτεινή φυσιογνωμία. Τί κι αν πέρνα ή ζωή του μέ θυσίες και κόπους, όμως είναι τόσο γόνιμη, καρποφόρα... πολλά τά αγαθά για τούς αγωνιστές τού πνεύματος. Μου ήρθε στη σκέψη ένα εδάφιο πού είπε ό Απόστολος Παύλος στο τέλος της ζωής του : «Τον αγώνα τόν καλόν ήγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα* λοιπόν άπόκειταί μοι ό της δικαιοσύνης στέφανος» (Β' Τιμόθ. δ', 7-8). Δεν πόθησα και δεν θαυμάζω τίποτα στον κόσμο παρά μόνον εκείνους πού είναι στο τέμπλο, μέ συγκινεί τόσο ή ζωή τους. Πώς όμως ν’ αποκτήσει κανείς μια τέτοια μεγάλη πίστη, να γεμίσει ή καρδιά του από Αγάπη για το Θεό και τον άνθρωπο, και να δοθεί μέ αυταπάρνηση σ’ αυτό το μεγαλειώδες έργο, ν’ αφιέρωση την ύπαρξη του ολοκληρωτικά ;
— Οι νοσταλγοί παιδί μου τών ωραίων Ιδανικών είναι αδύνατο να μην πετύχουν . Οι φλογεροί αγωνιστές πού ρίχνονται μέ ορμή στην αναζήτηση της ωραίας Ιδέας τού Εσταυρωμένου, έχουν ευχάριστα αποτελέσματα, τούς περιμένει ή νίκη. Ό θείος ενθουσιασμός τούς δίνει γενναιότητα και ικανότητες να προχωρούν. Όταν κατοικήση ό Χριστός σε μια καρδιά και το τιμόνι της ύπαρξής του το κρατά στα χέρια Του, Εκείνος κατευθύνει τις σκέψεις του, τά βήματά του, τη ζωή του, και τότε έπαναλαμβάνει «ζώ δε ούκέτι έγώ, ζή δε έν έμοί Χριστός» (Γαλάτ., β', 20).
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Η ΟΣΙΑΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΛΕΒΕΝΤΗ. ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΛΕΙΔΑΡΑ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΡΑΦΑΗΛ ΘΕΡΜΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ.
0 comments:
Post a Comment