Κάποιο Σάββατο είχα πάει να εκκλησιαστώ σ’ένα κεντρικό νοσοκομείο.
Μετά το τέλος της Λειτουργίας γνώρισα έναν άνθρωπο που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Ήταν με τις πιτζάμες του (άρα ασθενής και τρόφιμος στο νοσοκομείο) και ένα μπουφάν.
Το χαρακτηριστικό του ήταν το χαμόγελό του. Ακτινοβολούσε χαρά αυτός ο άνθρωπος!
Αφού τέλειωσε, λοιπόν, η Λειτουργία του ευχήθηκα “περαστικά” και, χαμογελώντας με νόημα, μου λέει:
- Μα δεν έχω τίποτα!
- Α, για εξετάσεις ήρθες μόνο;
- Όχι. Είμαι εδώ κάμποσες μέρες και θα με κρατήσουν και αρκετές ακόμα.
- Τι σου διέγνωσαν οι γιατροί;
- Άκου, παλικάρι μου. Από το 1994 έχω σκλήρυνση κατά πλάκας.
Εκεί συγκλονίστηκα. Και συνέχισε λέγοντας:
- Οι γιατροί μου είπαν ότι η αρρώστια έχει προχωρήσει, αλλά εγώ νιώθω μια χαρά!
- Πολύ χαίρομαι, του λέω.
- Ναι. Το παν είναι να ‘χεις καλή ψυχολογία! Και είμαι μια χαρά! Και τις βόλτες μου πάω και όλα. Πριν μερικά χρόνια έχασα το φως μου απ’το αριστερό μάτι, μα από θαύμα επανήλθε! Οι γιατροί δεν το πίστευαν.
- Φοβερό!
- Όσο και να ζήσω, παλικάρι μου, ξέρω ότι η ζωή μου δεν είναι στα χέρια μου. Αλλά στα χέρια Του. Εκείνος ξέρει καλύτερα από μένα.
- Ω, πόσο σωστό.. Να μη στεναχωριέσαι όσο γίνεται…
- Μα δε στεναχωριέμαι καθόλου! Αφού δεν είναι κάτι που να εξαρτάται από μένα, τ’αφήνω όλα στα χέρια του Θεού.
Μιλήσαμε λίγο ακόμη και μετά αποχαιρετιστήκαμε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτό τον άνθρωπο… Παρόλο που είχε μια τόσο δύσκολη ασθένεια, δεν γόγγυσε. Δεν τα’βαλε με το Θεό. Παρόλο που έχει σκλήρυνση κατά πλάκας, η ψυχούλα του δεν είναι σκληρή! Είναι φωτεινή, είναι γεμάτη ελπίδα, γεμάτη αγάπη!
Ας το θυμόμαστε αυτό το περιστατικό κάθε φορά που μας συμβαίνουν δυσκολίες στη ζωή μας. Ο πόνος μπορεί να κάνει την ψυχή και την καρδιά μας ολοφώτεινη! Αρκεί να τον δεχτούμε σωστά και ν’αφηνομαστε στο πάνσοφο σχέδιό Του…
Δύσκολα πράγματα, μα αξίζουν τον κόπο.
0 comments:
Post a Comment