1) Θαυμαστό
Μια
μέρα με ξύπνησε το τηλεφώνημα μιας καθηγήτριας αγγλικών την οποία γνώριζα από
την εκκλησία. Με παρακάλεσε να της αγοράσω κάποια φάρμακα; «Έχω αμυγδαλίτιδα
και δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι». Της πήγα από το φαρμακείο τα
απαραίτητα και ενώ ετοίμαζα ζεστό φαγητό, της πρότεινα:
- Ας διαβάσουμε την παράκληση του αγίου
Παντελεήμονα!
- Δεν θέλω να προσευχηθώ στον Παντελεήμονά
σου και ούτε θέλω να ακούω γι’αυτόν! ξέσπασε ξάφνου η άρρωστη κλαίγοντας με
λυγμούς.
Αυτή
η έκρηξη απελπισίας ήταν απίστευτη αλλά να τι
κρυβόταν πίσω της. Ακριβώς εκείνες τις μέρες είχαν φέρει στη Μόσχα από
το Άγιο Όρος το λείψανο του Αγίου Παντελεήμονα. Όταν η παλιά της συμφοιτήτρια
θεραπεύτηκε μετά την προσκύνηση του λειψάνου, αυτή σκάφτηκε πως θα συμβεί και
στην ίδια ένα θαύμα για τις πολλές της ασθένειες.
Για
να προσκυνήσει κάποιος το λείψανο στεκόταν στην ουρά πολλές ώρες. Όμως η
καθηγήτρια προσκύνησε δύο φορές το λείψανο περιμένοντας κάθε φορά δώδεκα ώρες.
Η αναμονή του θαύματος ήταν τόσο έντονη, που. αψηφώντας το κρύωμα, στάθηκε στην
ουρά για τρίτη φορά. Εδώ όμως την πρόδωσε η παιδαγωγική της συνήθεια να
διδάσκει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Πρέπει να πω πως αυτή η συνήθεια είναι
πολύ ενοχλητική. Για παράδειγμα, ένα παιδί λέει στο άλλο:
- 0 Ντέτσλ, αδερφέ, είναι πολύ κουλ!
- Παιδί μου, τον διορθώνει η καθηγήτρια, η
χρήση ξενικών λέξεων σημαίνει...
- Σημαίνει, θείτσα, τη διακόπτει το «παιδί»
και γυρίζει το δάκτυλό του στον κρόταφο, υπονοώντας πως πα λάβωσε τελείως.
Το
ίδιο πράγμα συνέβαινε και στην εκκλησία. ήταν αρκετό να αρχίσουν κάποιοι να
ψιθυρίζουν για να αρχίζει να φωνάζει: «Θού, Κύριε, φυλακήν τώ στόματί μου!» Αλλά
τόσο δυνατά, που μέχρι και ο ιερέας στο Άγιο Βημά αναπηδούσε. Το ίδιο και τώρα,
βλέποντας κάποιους άτακτους νεαρούς να περνούν μέσα από τις προστατευτικές
μπάρες και να τρέχουν προς τον ναό χωρίς να σταθούν στη σειρά, ακολούθησε κι
αυτή την ίδια διαδρομή για να τους δώσει ένα μάθημα. Αλλά συνέβη ο αστυνομικός
να πιάσει μόνο αυτήν και τραβώντας να την βγάλει έξω λέγοντας:
- Γριά γυναίκα και δεν στέκεσαι στη σειρά;
Δεν σέβονται τίποτα αυτοί οι άνθρωποι!
- Εγώ είμαι «γριά»; έκλαιγε με λυγμούς η
καθηγήτρια, η οποία αντιλαμβανόταν την συνταξιοδότησή της σαν να πετούσαν τη
ζωή της στα σκουπίδια.
Θαύμα,
λοιπόν, περίμενε να συμβεί και να γίνει καλά, συνέβη όμως αυτό που συνέβη.
Παρηγόρησα
την πικραμένη και για έναν χρόνο δεν ξαναειδωθήκαμε. Μετά από ένα χρόνο άκουσα
τη φήμη πως η «αγγλίδα» μας δεν πήγαινε πια στην εκκλησία και παρέλαυνε με την
κόκκινη σημαία δίπλα στους εξτρεμιστές. Εγώ δεν το πίστεψα αφού ήξερα πως είναι
μια θερμή δημοκράτισσα. Όταν όμως την επισκέφθηκα, παρατήρησα στον προθάλαμο μια
κόκκινη σημαία και μια μυρωδιά τόσο δυνατή, που μη μπορώντας να συγκρατηθώ τη ρώτησα:
- Τι μυρίζει έτσι;
- Όλος ο πολιτισμένος κόσμος, μου είπε
προκλητικά, θεραπεύεται τώρα με ούρα. Προσωπικά πίνω καθημερινά ούρα και το
προτείνω και σ’ εσένα, για αποτοξίνωση.
- Μάλιστα, της είπα εγώ και επανέλαβα τα
λόγια ενός γνωστού γέροντα: «Να πίνουμε ούρα και να τρώμε κόπρανα! »
- Μα τι μπορεί να ξέρει ο παπάς σου ο
χωριάτης, μου είπε με έναν αέρα ανωτερότητας, για την παγκόσμια επιτυχία της
κοπρανοθεραπείας;
Έτσι
έμαθα πως σ’ αυτές τις παγκόσμιες οργανώσεις τρώνε και από την τουαλέτα. Δεν θα
αναφέρω τον μονόλογο που ακολούθησε περί φωτεινών ενεργειών του σύμπαντος. Θα
πω μόνο πως έφυγα ντροπιασμένη από το πεδίο της μάχης υπό την νικηφόρα ιαχή της
παιδαγωγού:
- Θα ξαναέλθεις σ’ εμένα και θα μάθεις!
Πράγματι,
λίγο αργότερα την επισκέφτηκα στο νοσοκομείο. Συνεπεία της «ουροθεραπείας»
έφτασε στην εντατική σε πολύ σοβαρή κατάσταση και την έσωσε ένας καλός γιατρός.
Το σημαντικότερο ήταν πως κοντά στο νοσοκομείο βρισκόταν ένας ναός. Εδώ έγινε η
μεταστροφή της με δάκρυα μετάνοιας, εξομολογήθηκε και κοινώνησε. Άρχισε η
ψυχική και σωματική θεραπεία. Έτσι είχα την ευκαιρία να εμπεδώσω εκείνη την
θεϊκή εντολή που λέει πως δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν. Μόνο ο Κύριος ξέρει
τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή του καθενός. Η ψυχή της άλλοτε περιπλανιόταν στο
σκοτάδι. Εργάστηκε μια ζωή ως καθηγήτρια αγγλικών, αλλά αποδείχθηκε και μια αφιερωμένη
αδελφή του ελέους, αφού, μετά την αποθεραπεία της, ζήτησε να εργάζεται στο
νοσοκομείο ως εθελόντρια για τη δόξα του Θεού. Είχε ζέση ψυχής και την ικανότητα
να κάθεται ακούραστα δίπλα στον ασθενή φροντίζοντας τον. Οι ασθενείς την
αγαπούσαν πολύ. Και μου φάνηκε πως η κλίση της αδελφής του ελέους αποκαλύφθηκε
με την ευχή του αγίου μεγαλομάρτυρα Παντελεήμονα. Όταν της το είπα, αναστέναξε:
-
Τι κι αν είναι έτσι; Ντρέπομαι να το αναγνωρίσω, αλλά και σήμερα φοβάμαι να
προσευχηθώ στον άγιο Παντελεήμονα. Πάσες προσευχές έκανα τότε, αλλά μετά κατέρρευσα.
Όχι, φοβάμαι να πέσω και να καταντήσω στο ίδιο χάλι.
Πόσο
προσπάθησα να την πείσω, αλλά, στο μεταξύ η συνείδησή μου με «άδειαζε». Μήπως
κι εγώ για μία περίοδο της ζωής μου δεν φοβόμουν να προσευχηθώ στον όσιο Σέργιο
του Ράντονεζ; Μήπως είναι σπάνιοι οι πειρασμοί όταν κάποιος λέει με πίκρα: «Οι
προσευχές και οι παρακλήσεις γίνονται, αλλά ποιο το όφελος;» Είναι κι αυτό
είναι μέρος της ζωής του Ορθοδόξου και να μερικές ιστορίες πάνω σ’ αυτό το
θέμα.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
Η
ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΜΙΧΑΗΛ.
0 comments:
Post a Comment