Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Η
αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή. Εγώ μιλώ για την αληθινή, θεία
αγάπη. Βοήθησε το φίλο σου για το καλό -και ζήτησε τη βοήθειά του για το
καλό- μόνον αυτό μπορεί να από ονομαστεί πραγματική φιλική αγάπη.
Επιθυμώ το φίλο όχι για να κολακεύει τις αδυναμίες μου και να σκεπάζει
και να δικαιολογεί τα λάθη μου αλλά, αντίθετα, να με διορθώνει στο κακό
και να με υποστηρίζει στο καλό. Τέτοια φιλία είναι καθαρτήριο, στο οποίο
ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις άγριες και χαμηλές συνήθειες και
διαθέσεις. Η φιλία είναι πιο απαραίτητη στην ψυχή παρά στο σώμα. Στη
θλίψη η σκέψη του φίλου φέρνει ευχάριστη όψη στο πρόσωπο. Στο νεκρικό
κρεβάτι η παρουσία του φίλου ομορφαίνει το πρόσωπο του θανάτου. Η φιλία
είναι πάντοτε η ζωοδότρα πνοή του αγγέλου που μας παρακολουθεί στη ζωή,
που μας σηκώνει όταν πέφτουμε και μας εμπνέει όταν αποδυναμωνόμαστε.
Ανάλογα
με το είδος της αγάπης που προσφέρει ένας άνθρωπος στους φίλους του
τέτοιους φίλους θα βρει. Ο καθένας έχει το φίλο που του αξίζει. Ανάλογα
με την ποιότητα ή το μέγεθος της θυσίας βρίσκονται οι φίλοι. Θα πρέπει
να απαρνηθώ οτιδήποτε ευτελές για να μπορέσω να έχω για φίλο εκείνον που
το ύψος της ψυχής του μ΄ αρέσει. Και πρέπει να αποβάλω τον εγωισμό
αγαπώντας έναν μη εγωιστή φίλο. Και πρέπει να αποβάλω τη θηριωδία
αγαπώντας έναν ευγενή φίλο.
Η
φιλία είναι σχολείο. Ό,τι είδους είναι η φιλία τέτοιου είδους είναι και
το σχολείο. Κάποιον η φιλία τον ανεβάζει στον ουρανό και άλλον τον
τραβά στην κόλαση. Φιλίες οι οποίες είναι συνωμοσία ενάντια στο καλό
υπάρχουν αρκετές. Τέτοιες φιλίες υπάρχουν πολλές και στο περιβάλλον μας.
Φίλοι μπορούν να γίνουν κι εκείνοι που ούτε γνωρίζονται ούτε σέβονται
ούτε θυσιάζονται ο ένας για τον άλλον. Φίλοι μπορούν να γίνουν άνθρωποι
διαφορετικής ψυχοσύνθεσης για το κέρδος. Φίλοι γίνονται άνθρωποι
διαφορετικών αρχών όχι λόγω των αρχών αλλά για τον πλούτο. Λόγω ειδικού
καθεστώτος για να πάρουν άδεια εργασίας και λόγω προμηθειών, λόγω
πλιάτσικου και κλοπής.
Φίλοι
συχνά αποκαλούνται προσωρινά και εκείνοι που στο βάθος της ψυχής τους
περιφρονούν ο ένας τον άλλον. Χαμογελούν ο ένας στον άλλον συχνά εκείνοι
που με χαμόγελα καταπιέζουν ξεσπάσματα μίσους ο ένας για τον άλλον. Αχ
αυτά τα φιλικά χαμόγελα! Συχνά σημαίνουν αυλαία πάνω από την κόλαση.
Φίλοι γίνονται συχνά άνθρωποι λόγω δειλίας, συχνά από φόβο του ενός προς
τον άλλον, πολλές φορές από ματαιοδοξία, συχνά λόγω του ότι βαριούνται.
Αυτή είναι πρόσκαιρη και συμφεροντολογική φιλία -το μεγαλύτερο ζιζάνιο
που μεγαλώνει στη γη και η μεγαλύτερη ντροπή των ανθρώπων.
Είναι
λοιπόν περίεργο που οι άνθρωποι δεν αγαπούν τους εχθρούς τους, όταν δεν
ξέρουν να αγαπούν ούτε τους φίλους τους; Είναι παράξενο να μην μπορεί
να διαβάσει βιβλία το παιδί που δεν έμαθε την αλφάβητο; Πώς μπορεί να
αγαπήσει ο άνθρωπος τον απόμακρό του, όταν δεν μπορεί να αγαπήσει τον
πλησίον του; Πώς μπορεί ο Σέρβος να αγαπήσει τον Γερμανό, όταν ο Σέρβος
δεν έμαθε να αγαπά το Σέρβο; Πώς οι μη γνωρίζοντες τον Θεό Ιάπωνες να
αγαπήσουν τους χριστιανούς Ρώσους, όταν οι Ρώσοι δεν αγαπούν ο ένας τον
άλλο; Ποτέ δε θα υπάρξει αγάπη προς τους εχθρούς, μέχρι να υπάρξει αγάπη
ανάμεσα στους φίλους. Και δε θα υπάρξει αγάπη ανάμεσα σε φίλους, μέχρι
να οικοδομηθεί επάνω στη γνώση των άλλων, το σεβασμό και τη θυσία.
Όσο η φιλία θα αποτελεί μόνο υπηρέτρια των κατώτερων στόχων, τόσο θα κυβερνά στον κόσμο το κακό.
0 comments:
Post a Comment